Kościół św. Barbary (fot. Ludvig14, Wikipedia)
Na starym mieście pomiędzy Małym a Głównym Rynkiem znajduje się Kościół św. Barbary. Położony zaraz obok Kościoła Mariackiego nie jest może tak znany, ale również godny odwiedzenia. Jest to gotycka, ceglana budowla z wieżyczką w stylu barokowym. Zresztą wnętrze kościoła z czasem, również nabrało barokowego charakteru (1688-1692). Do budynku kościoła przylega klasztor jezuitów, którzy przez długie wieki sprawowali pieczę nad świątynią. Po lewej stronie od wejścia znajduje się też Ogrojec, kapliczka powstała pod koniec XV wieku. Mieści się w niej ołtarz wykonany prawdopodobnie przez Wita Stwosza.
Historia kościoła
Kościół św. Barbary widok z tyłu (fot. Fmbar2, Wikipedia)
Początki kościoła są nieodłącznie związane ze swoim większym „sąsiadem”. Plac przed Kościołem Mariackim przez wiele wieków był używany jako cmentarz, a Kościół św. Barbary miał pełnić funkcję kościoła cmentarnego. Dokumentem wskazującym na taką funkcję był list wysłany przez Radę Miasta do Papieża w 1338 roku. Rozbudowa kaplicy nastąpiła w latach 1394 – 1402 prawdopodobnie z pieniędzy fundacji Jadwiga Andegaweńska królowej Polski.
W połowie XVI wieku, podczas obrad sejmu zdecydowano o przeniesieniu kazań w języku polskim do Kościoła Mariackiego (wcześniej głoszono je w Kościele św. Barbary). Świadczy to o rosnącej świadomości narodowej Polaków oraz polonizacji rodów mieszczańskich Krakowa.
Pod koniec XVI wieku (w 1583 roku) kościół został przekazany pod opiekę Jezuitom. Zakon przystąpił do odnowienia kościoła i wyposażenia go w nowe sprzęty liturgiczne. Kupili też okoliczne kamienice i przebudowali je na dom zakonny. Jezuici wielokrotnie zgłaszali się do Rady Miasta o zgodę na powiększenie kościoła, jednak dopiero pod koniec XVII wieku doszło do nieznacznej jego rozbudowy. Pod koniec XVIII wieku ponownie odnowiono wnętrza. W 1773 roku po kasacji zakonu Jezuitów kościół przejęli Bożogrobcy, a po śmierci ostatniego z nich w 1874 roku ponownie wrócili tu Jezuici. W 1931 roku kościół uzyskał status budowli zabytkowej.
Co warto obejrzeć
Wnętrze kościoła św. Barbary (źródło: swietabarbara.jezuici.pl)
Na pewno ołtarz główny, w którym znajduje się obraz św. Barbary z XVII wieku. Obraz może odsłonić znajdujący się za nim krucyfiks pochodzący z początków XV wieku oraz barokowe figurki pochodzące z początków XVIII wieku. Drewniana balustrada przed ołtarzem, wykonana w 1690 roku jest jedną z najpiękniejszych balustrad barokowych w Krakowie. Całość uzupełniają dwa witraże po bokach ołtarza z pierwszej połowy XX wieku.
W kościele znajdują się też trzy zabytkowe ołtarze boczne:
- Ołtarz św. Stanisława Kostki (po lewej stronie) – pochodzący z 1767 roku, obraz przedstawia św. Ignacego Loyolę,
- Ołtarz Najświętszego Serca Pana Jezusa (przy ambonie) również z 1767 roku z obrazem św. Franciszka Ksawerego,
- Ołtarz Opatrzności z XVIII wieku, od 1916 roku znajduje się w nim obraz przedstawiający św. męczennika Andrzeja Boboli.
Ołtarz główny (fot. Jennifer Boyer, Wikipedia)
Naprzeciwko ambony znajduje się mała kapliczka, gdzie ustawiona jest rzeźba Matki Boskiej Bolesnej z 1420 roku. Nad wejściem głównym znajdują się organy wykonane pod koniec XIX wieku. Miejsce na chór było przebudowane na początku XX wieku, drewnianą konstrukcję zastąpiono betonową a kolumny podtrzymujące wykonano z marmuru.
Warto też zwrócić uwagę na sklepienie, które jest bogato ozdobione polichromią wykonaną w XVIII wieku. W sklepieniu znajduje się też 10 okien, z których tylko trzy są prawdziwe, pozostałe to lustra.